Arkivimi i Shkëputjeve

Dokumentet e shpërndara, dyert e mbyllura dhe amnezia institucionale bëhen shkas për t’i vënë në pyetje praktikat arkivore apo mungesën e tyre. Arkivat janë struktura të kujtesës kolektive dhe vazhdimësisë historike, por janë gjithashtu vende aktive të pushtetit, ku narrativa të caktuara negociohen, kontestohen ose përforcohen. Si të tilla, arkivat nuk përcaktohen vetëm nga ajo se çfarë ruhet, por edhe nga çka përjashtohet dhe margjinalizohet. Atëherë, si mund t’i trajtojmë mungesat dhe njëanshmëritë në arkivat tona, për të zbuluar histori të humbura dhe materiale të përkohshme që janë lënë pas? Si mund të ndihmojnë qasjet eksperimentale në krijimin e një tregimi alternativ ndaj dëshmive historike të fragmentuara ose të humbura?

Ftojmë propozime që kanë për qëllim aktivizimin dhe shqyrtimin e arkivave për të sjellë mënyra të reja të të menduarit mbi të kaluarën dhe të tashmen, duke zbuluar tregime vendore të harruara ose të panjohura. Propozimet mund të përqëndrohen në zbrazëtitë e arkivave institucionale ose, në anën tjetër, në arkivat etnografike popullore ose të papërpunuara që ofrojnë një kundër-narrativë ndaj diskursit dominues institucional. Projektet mund të përfshijnë kërkime mbi formimin historik të institucioneve dhe lëvizjeve, si për shembull: platformat alternative të mësimit, historitë e klasës punëtore dhe lëvizjeve të punëtorëve, organizatat e ndryshme të pakicave kombëtare, platformat feministe, apo lëvizjet underground dhe subkulturore. Për të trajtuar heshtjet arkivore, inkurajojmë metodologji alternative të kërkimit, si taktikat queer, feministe dhe antiraciste, zhvilluar në rezistencë kundër strukturave arkivore shtypëse dhe/ose paragjykuese.

Trashëgimia e Krizave

Shumica e shoqërive bashkëkohore jetojnë me plagë të historisë që nxisin apo janë rezultat i luftërave, trazirave civile, dhunës sistematike shoqërore dhe diskriminimit. Këto periudha të krizave prodhojnë pasoja shoqërore, psikologjike dhe historike që mund të gjurmohen në një sërë ngjarjesh, hapësirash apo praktikash. Në kontekstin tonë, këto mund të përkojnë me vende dhe praktika të rezistencës dhe mosbindjes civile, apo kujtime të mizorive, siç janë masakrat dhe ekzekutimet, abuzimi seksual në kohë lufte, shtigjet e shpërnguljeve, vendndodhjet e zhdukjeve, humbjet materiale dhe të paprekshme, vendet që lidhen me të burgosurit e luftës dhe burgjet civile apo politike. Trashëgimia e krizave gjithashtu shtrihet në praktikat shëruese, ritualet kulturore dhe shprehjet që komunitetet kanë përdorur për të kuptuar dhe për t’u rikuperuar nga po këto kriza.

Metodologjitë që synojnë të shënojnë, përkujtojnë, ruajnë dhe dokumentojnë, individualisht ose institucionalisht, tregimet dhe kujtesën e vendeve, ngjarjeve dhe praktikave të lartpërmendura, apo që ofrojnë qasje të reja mbi praktikat e ballafaqimit me të kaluarën, janë fusha me interes për hulumtim, interpretim dhe dokumentim.

Rrëfim dhe Interpretim

Të vendosura së bashku, praktikat e rrëfimit dhe interpretimit luajnë rol të rëndësishëm në ndryshimin e mënyrës se si e përjetojmë, komunikojmë dhe qasemi ndaj trashëgimisë kulturore. Përtej detajeve faktike, tregimi dhe interpretimi fokusohen në përvojat personale dhe intime që i lidhin njerëzit me ndjenjën e vendit dhe kohës dhe, si të tilla, zbulojnë formësimin subjektiv të trashëgimisë.

Propozimet që kanë të bëjnë me ‘Rrëfim dhe Interpretim’ mund të mbështeten në histori individuale, kolektive dhe kombëtare të ruajtura dhe rrëfyera si tregime, njohuri lokale dhe thashetheme, përralla, mite, legjenda, gojëdhëna, këngë, tregime vizuele, trillime të bazuara në të vërteta, të cilat në tërësi, përmes mediumeve të ndryshme, shpalosin perspektiva që kanë për qëllim të argëtojnë, edukojnë, ruajnë dhe pasurojnë kulturën tonë të përbashkët.